In 2020 begon het allemaal. Twee weken voor de eerste lockdown had ik mijn Instagram-pagina opgezet, toen onder de naam ‘ARG Branding’.

Al enkele jaren was ik mijn extra curriculair portfolio aan het aanvullen geweest. Veel workshops bijgewoond, meegedaan aan allerlei ondernemende events, veel netwerkevents bezocht, consultancy projecten uitgevoerd en zelfs bestuurder geweest van een studentenorganisatie. En hoewel dat allemaal dingen waren die ik stuk voor stuk enorm plezant vond, wist ik ook dat ik tegen een tempo aan het gaan was die niet haalbaar was. En die ik ook gewoonweg niet wou blijven aanhouden.

De ratrace, dat was een enge nachtmerrie. Ik was misschien wel bezig met een universitaire studie (Handelsingenieur in de Beleidsinformatica), waar mijn collega’s uitkeken naar dingen zoals stage of later gaan werken in de grote bedrijven, kreeg ik daar alleen maar rillingen van.

Ik wou op mijn eigen tempo en on my own terms kunnen werken. In 2020 hakte ik dan de knoop door om als student freelance opdrachten aan te nemen. Ik had nog niet echt een doel voor ogen waar ik binnen enkele maanden wou staan, maar ik voelde dat het tijd was om hier iets mee te doen. 

Het moest ineens ook lukken dat er een pandemie uitbrak, waardoor mijn agenda ineens leeg was van alle andere activiteiten dat ik deed en dus met massa’s tijd zat om in mijn onderneming te steken. Dit was het beste duwtje die ik kon hebben. 

Velen begrepen niet waar ik mee bezig was, ze dachten dat ik dat allemaal niet écht meende en het gewoon bezigheidstherapie was tijdens de lockdown. Maar voor mij was het duidelijk. De exacte invulling kan misschien nog veranderen, maar ik wou mijn eigen baas zijn. 

Ik gebruikte het geld van mijn studentenjob om mijn onderneming te financieren en om te investeren in mijn persoonlijke groei. Ieder uur stak ik erin. En met resultaat. De klanten kwamen, waren tevreden én verlengden. 

Stilaan werd mijn naam gekender. Mensen vonden hun weg naar mij wanneer ze hulp nodig hadden met hun socials. Het hielp natuurlijk dat het belang daarvan dankzij de pandemie wel heel duidelijk was geworden. 

Maar ondertussen combineerde ik het nog altijd met een studie, een studie die mij aan het uitblussen was en waar ik gigantisch in achterliep. Ik raakte helemaal overweldigd en zag mezelf dichter en dichter bij een burn out en depressie terechtkomen. Het was tijd om een grote knoop door te hakken. Gedaan met studeren.

Vijf jaar heb ik dus gestudeerd om dan tot de conclusie te komen dat het niks ging worden. Er was veel onbegrip rond mij, waardoor ik soms zelfs zei dat het een sabbatjaar werd om mensen maar te kalmeren. 

Het eerste jaar nam ik een deeltijdse job aan als verkoopster in een bakkerij. De zaak was namelijk nog niet groot genoeg om van te leven en ik wou natuurlijk ook genoeg kunnen sparen voor later. Ik heb het een jaar gecombineerd terwijl ik ook in die job uitgeblust geraakte. De stap naar hoofdberoep was overduidelijk de volgende. 

Anderhalf jaar heb ik genoten van de vrijheid van 100% mijn eigen baas te zijn. Maar ook vaak genoeg moeten vallen en opstaan omdat er toch echt wel veel bij komt kijken. En in april nam ik weer een moedige beslissing. Ik ging terug in bijberoep. Eerst gewoon even om te zien, met de gedachte van ‘ik kan het maar proberen en lukt het niet, dan gaan we terug naar waar we zaten’. Want ik was niet ontevreden in hoofdberoep, maar ik merkte dat ik iets mistte. 

En ondertussen heb ik dus een deeltijdse job in loondienst waar ik heel tevreden ben, in een gezonde werkomgeving, die mij op een positieve manier uitdaagt en met heel toffe collega’s. En dit geeft mij rust om mijn onderneming te blijven uitbouwen, zonder financiële stress. 

And I love it. En hoe dat de toekomst eruitziet? Geen idee. Ik laat het op me afkomen en geniet ondertussen van alle kansen en ervaringen die ik kan opdoen.